Door de Lens van Ankie: morgen wordt het beter!

Niet alleen voor een ieder die zijn spierkracht, uithoudingsvermogen of tactisch inzicht wel weer eens wil testen met zichzelf of met zijn opponenten, maar ook voor mij en mijn collega's: de sportfotografen. Hoewel ik mezelf gezegend voel dat ik terwijl ik, net als velen met mij, doelloos thuiszat tenminste nog kon genieten van de herinneringen met de sportfoto's die ik de afgelopen jaren heb gemaakt, gaat het toch wel steeds meer kriebelen.

Ook ik sta als een trappelend paard te wachten tot de staldeur weer open gaat. Mijn puberzoon zei het afgelopen week heel beeldend. Met een zorgelijke blik in zijn ogen keek hij op van zijn huiswerk en vertelde me dat hij later vast zo'n vader wordt die zijn kinderen steeds streng gaat vertellen dat ze niet zo moeten zeuren; dat híj maandenlang thuis moest zitten en niet naar school toe kon tijdens de beruchte pandemie in 2020.

Het heeft gewoon allemaal diepe indruk gemaakt, op iedereen. En dat doet het nog steeds.
Bij mij drong het allemaal geloof ik pas echt goed tot me door toen ik in maart op een zonnige, zondagmiddag voor het dichte hek van de Utrechtse Rugby Club stond. Een prachtig hek trouwens. Dat was me nog niet eerder opgevallen.

Normaal staat het natuurlijk ook altijd open. Bijna zonde. Er hing een wit A-4tje opgeplakt: een beetje scheef, goed verpakt in plastic, stevig vastgeplakt met Ducktape. Alsof de maker ervan vermoedde dat het de tand des tijd voorlopig wel even zou moeten doorstaan.
Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik daar stond. De trainingen zijn een paar weken geleden voorzichtig weer opgestart, maar morgen mogen de hekken weer helemaal open.

En nee, het is nog niet voorbij allemaal: zeker niet. Maar we kunnen stapje voor stapje weer beginnen met het maken van nieuwe sportherinneringen. De A-4tjes kunnen er overal weer af. Morgen wordt het beter.