Oorlogsverhalen: "Na het bombardement in Utrecht zweeg ik drie dagen, sindsdien stotter ik"

De 79-jarige Janssens vertelde erover in de studio van RTV Utrecht en ging met verslaggevers naar de plek waar zijn herinneringen aan de oorlog zijn ontstaan. Waar hij toen als kleine jongen woonde staat nu een parkeergarage.

(Het artikel gaat verder onder de video.)

"In de Stationsstraat ben ik als jongen opgegroeid", zegt Janssens, die tegenwoordig in Dordrecht woont. "Het bombardement dat ik daar meemaakte was een van de grootste op Utrecht. De huizen rond onze woning lagen plat, maar wij hadden een engeltje op onze schouder."

Veel weet Janssens niet meer van de verschrikking, hooguit dat ze onder de trap een schuilplaats hadden. Emotioneel is hij er ook nooit meer van, maar toch heeft hij er voor altijd iets van meegenomen. "De eerste drie dagen na het bombardement heb ik niet kunnen praten. Daarna ben ik gaan stotteren, iets waar ik nu nog wel last van heb. Als ik me druk maak dan haper ik."

De aanval op het station was niet het enige hachelijke avontuur dat Janssens beleefde. Nadat het station was gebombardeerd struinde hij met een even oud buurjongetje door de puinhopen, op ontdekkingsreis zoals hij het noemt. "In een magazijn vonden we spoorkaartjes, die we mee naar huis namen om treintje mee te spelen. Mijn moeder zag er goede brandstof in om mee te koken, dus we zijn met een bolderkarretje teruggegaan om er meer te halen."

De tweede actie liep verkeerd af. De jongetjes werden betrapt. "We werden gegrepen door mensen met uniformen aan en moesten mee naar de Moreelselaan. Daar werden we de hele nacht opgesloten."

Slachtoffers herdenken en vrijheid vieren is heel belangrijk, vindt Janssens. "Ik voel het nu als een taak om wat ik beleefd heb aan u te vertellen", zei hij op tv tegen UVandaag-presentator Anita Sara Nederlof. "Ik hoop dat u ook ooit op mijn leeftijd uw ervaringen zult doorgeven, maar ik hoop ook dat u nooit meemaakt wat ik heb meegemaakt."